Er bleek opeens een extra concert ingelast op 4 november waar nog kaartjes voor verkrijgbaar waren. Dit konden wij niet voorbij laten gaan. Nick Cave’s show op Lowlands van afgelopen jaar had laaiende recensies gekregen; wij hadden hem al een keer in actie gezien in de RAI in 1997, nog met Blixa Bargeld en Mick Harvey en waren toen behoorlijk onder de indruk geweest én we hadden iets te vieren. Dus de portemonnee toch maar getrokken dus ondanks de best forse prijs van €50 per kaartje (staanplaatsen).

for your entertainment

Nick Cave is bepaald niet bang voor zijn publiek hadden wij gemerkt de vorige keer, hij zoekt rechtstreeks contact, oog- én fysiek contact. Hij zingt voor individuen, niet voor een anonieme eenheid publiek. Hij maakt zijn teksten dammit niet voor niets, hij wenst interactie. Als hij ‘in a real killer groove’ voordraagt op bezwerende, hypnotiserende wijze over Hannah Montana/Miley Cyrus floating in a swimmingpool, Robert Johnson & the devil Lucifer (in Higgs Boson Blues) en zingt “Can you feel my heartbeat?” is het de bedoeling dat men voelt of zijn hart daadwerkelijk slaat. Dat vraagt hij natuurlijk niet aan oudere jongeren, diehard fans die er in groten getale zijn en de teksten woord voor woord meezingen maar aan fraai gelukte jongedames, die hun poezelige handjes op zijn borst mogen leggen. “You look like a doctor, can you feel my heartbeat?” gaat hij er haast bij liggen. Een vriend sprak gruwend van ‘entertainment’ en ‘cabaret’: “Hij moet gewoon spelen, zo min mogelijk interactie met het publiek en alsjeblieft geen humor!!” maar voor anderen, die daar geen bezwaar tegen hebben is het dus zaak je zo dicht als mogelijk bij het podium op te stellen, de 17e november, links vóór het podium als je een hand op Nick’s hart wilt leggen...dat wil zeggen: als je jong, mooi en vrouw bent. Als niet: doe geen moeite!

Lana del Reyachtige

Maar dan: die Heineken Music Hall. Zaaloppervlakte: 3.000m² - capaciteit: 5.500 staanplaatsen en héél ver weg, dus geen optie: een vast balkon met 656 stoelen en twee viploges (108 stoelen) maar wij zijn geen vip zoals Hans Liberg, die wij later – in bij lange na niet zo’n fraai pak als Nick aanhad – zagen lopen. Dus is het zaak er vroeg te zijn en dan maar op de grond zittend te wachten op dingen die komen gaan. Festivalbier en aangelengde wijn drinkend. Ugh. Het gevaar lopen dat je vingers breken door niet uitkijkend publiek dat op je handen gaat staan. Toch al zeker zes rijen voor je tot het podium, om 19.15 uur al. Gaan staan bij het voorprogramma omdat de achter ons bevindende horde van enkele duizenden oprukt richting podium. Het voorprogramma speelt een half uur, waarvan 25 minuten te lang – een moedige dame zonder botoxlippen die in haar eentje Lana del Reyachtige songs brengt met trekharmonium en het allemaal great fun vindt. Daar verschillen de meningen over. Rug en voeten vinden het voorprogramma maar helemaal niks.

duivel in maatpak

Dan begint Nick Cave sharp om 21 uur in een uiterst scherp gesneden schitterend om zijn magere lijf vallend maatpak- van heel soepel, zacht leer, maar misschien was het ook een fraai glanzende stof. De man heeft smaak en stijl. Wat minder stijlvol is echter het gefluim en gespuug dat hij af en toe doet. Deed hij dat de vorige keer ook? Dacht het niet, dus misschien had de man nu last van een virusje-met-residu. Het zag er in elk geval niet uit, zo’n stijlvolle gentleman om zich heen fluimend. Gentleman? Ach, dat is slechts één kant, buitenkant. Hij bezit absoluut een duistere natuur, diep vanbinnen; beweegt zich af en toe alsof de duivel in hem gevaren is, microfoons driftig van zich werpend, ‘motherfucker’s uitspugend en mensen op de voorste rijen aankijkend of hij ze spontaan tot ontbranding wil brengen. Of zichzelf:“If you want me to burn I will”.

biertapvermomming

Wat een concert! Alle randverschijnselen van warmte, drukte, in je nek ademende mensen, vermomd als lopende biertap met biercontainer tegen je aan bonzende jongelui zijn in één klap vergeten, zo zuigt heer Cave je mee in zijn universum. Vijf en een half duizend man hangen aan zijn lippen, hij hoeft zijn pink maar te bewegen en men reageert. Als een sjamaan bezweert hij de menigte en houdt het pas na ruim twee uur voor gezien. Om ons heen blijken er geregeld mensen flauw te vallen door het lange staan, de benauwde atmosfeer en de spanning die af en toe te snijden is. Flauwvallende mensen bij popconcerten, dat heb ik alleen meegemaakt toen ik mijn dochtertjes en hun vriendinnetjes begeleidde naar concerten van de Spice Girls en de Backstreet Boys vroeger!

Als Nick Cave zingt:

“And some people say it's just rock and roll

Ah but it gets you right down to your soul

You've got to just keep on pushing it

Keep on pushing it

Push the sky away”

dan is dat zomaar ineens héél indrukwekkend en onroerend tegelijk en eigenlijk zou het de perfecte afsluiter van het concert geweest zijn. Maar de man had er zin in en er volgde een af en toe zwaar rockende toegift van zeker nog een half uur.

too old for this shit?

Toen de lichten aangingen trachtten wij ouwetjes behoedzaam onze wervelkolom weer in pijnloze stand te knakken en met stramme benen en pijnlijke voeten een voor een voor een schuifelden we richting uitgang.

Worden we te oud voor hiervoor vroegen we ons bekommerd af? Nee hoor, niet echt want wat hadden we genoten; maar we worden wél te oud om meer dan 3 uur opeengepakt te staan zonder een vin te kunnen verroeren in hallen als de HMH. Mensonterend eigenlijk. Geef mij maar Paradiso of de Melkweg!

Het was evenzogoed godawful Great geweest en het concert is in een klap beland in mijn top vijf van meest gedenkwaardige concerten. Samen met Bruce Springsteen (RAI) , Bob Marley (Jaap Edenhal) , 16 Horsepower (Paradiso) en David Bowie ( Ahoy- Thin white duke tour).

Metha Molenaar